Dag iedereen,

Hierbij een verslag van de vakantie die wij (m’n moeder en ik) hebben gehad. Nadat ik 2 december vroeg uit m’n bed gekomen was, namelijk om vier uur, zijn we om vijf uur vertrokken naar de airport van Lilongwe, zo’n vijf uur rijden. We hadden onderweg een aantal keren wat opstartproblemen met de auto, je zou toch zeggen dat je onderweg niet hoeft te stoppen. Nou helaas hier moeten we wel stoppen, wij hebben hier namelijk roadblocks. Dit is een hek, of soms alleen een pion, op de weg waarvoor je moet stoppen zodat de politie kan controleren of er geen onverzekerden rondrijden, of dat de minibusjes niet te vol zitten, te vol is hier meer als twintig personen. Anders krijg je een boete. Wil je deze niet betalen dan is het ook niet doorrijden. Nu is de politie hier ook nog zo aardig dat ze, als je wat geld geeft, gewoon even de andere kant opkijken. Niemand die het gezien heeft. Agent wat rijker en de minibus, auto of taxi kan gewoon weer verderJ Zo gaat dat hier af en toe. Gelukkig hadden we geen problemen met de verzekering, en ook geen boetes, maar het duurt dan vaak alsnog even voordat ze het hek openen, of de pion weghalen. Zo laat de politie hier zien dat ze macht en gezag hebben. Hierdoor viel de auto bij twee roadblocks, en één keer bij het wachten op een vrachtwagen uit en moesten we hem aanduwen, er waren namelijk problemen met de versnellingsbak. Gelukkig kwamen we nog wel op tijd aan om het vliegtuig te zien landen en onze moeders in de aankomsthal te verwelkomen. Na weer vijf uur terug gereisd te hebben naar Ekwendeni, en daar zonder aanduwen veilig aangekomen te zijn, zat de dag er alweer op.

De volgende dag zag m’n moeder Ekwendeni bij daglicht. Een heel andere gewaarwording. Na alles rond het huis gezien te laten hebben zijn we om elf uur naar het ziekenhuis gegaan om daar een rondleiding te geven. Hier duurt het vaak iets langer. Je stelt hier namelijk iedereen voor. Het duurt dus een hele tijd voordat je door heel het ziekenhuis bent geweest om alles te laten zien, en iedereen voor te stellen. Familie is hier ook heel belangrijk. Dus iedereen wist in no time dat m’n moeder er was.

Op donderdag zijn we naar het Lake gegaan. Hier hebben we twee heerlijke dagen gehad. Lekker uitrusten, genieten van het water en natuurlijk ook van de prachtige zonsopgang. Het was er dus erg vroeg uit om de zonsopgang te zien. Hij komt hier namelijk om vijf uur al op. Wij hebben de langste dag namelijk op 21 december. Ook hebben we hier hele mooie vogeltjes gezien. En ook drie leguanen en een varaan. Gelukkig ben ik nog met slippers naar huis toe gekomen. Ben namelijk niet de eerste die op blote voeten terugkomt. Er kwam een man, die iets te diep in het glaasje gekeken had, naar ons huisje toe. Na hem vriendelijk gevraagd te hebben weg te gaan en de deuren van het huisje dicht gedaan te hebben, voordat hij binnen staat, stond hij nog wat te rommelen op de veranda. Dus toch maar even door het raam kijken. Hij stond zijn schoenen te wisselen voor mijn teenslippers. Dat is nog eens een goede deal, ik had er in ieder geval niet op vooruit gegaan. Toen hebben we hem toch maar vriendelijk verzocht weg te gaan, en ben ik met hem maar een stukje het strand op gelopen om het weg te sturen. Het is gelukkig goed gekomen. En we zijn allemaal weer met schoenen of slippers in Ekwendeni aangekomen.

Toen was het 6 december. Sinterklaas had Nederland dus al verlaten, maar gelukkig vergeet hij ook Malawi niet. Ook hier hebben we gezellig met alle Nederlanders uit de noordelijke regio Sinterklaas gevierd. Heerlijk warm en buiten in de tuin. Heel apart om dat met dit warme weer te vieren. Het was erg gezellig. En Sinterklaas en zwarte Piet zijn ook hier echt langs geweest.

Op zondag naar de kerk. Een hele belevenis voor m’n moeder. Het is allemaal zo anders. We hadden die zondag ook een andere dienst als anders. Het was fundraising zondag. Er wordt dus een extra collecte gehouden voor de kerk. Heel de dienst staat dan in het teken van geven. Hoe geef je, wat geef je en waarom geef je. Het geven is hier ook echt een feest. Hier is het namelijk zo dat de gemeente naar de collectebak toe komt. Ze doen het er dan niet gewoon in. Nee, het gaat er hier al dansend en strooiend in. Echt een feest om te geven. Mooi om dat hier ook te zien, en dat terwijl de meeste mensen hier echt arm zijn.

Op maandag was het er ook weer vroeg uit omdat we op safari gingen. Om zes uur zijn we vertrokken, en om vier uur waren we op de plek van bestemming aangekomen. De volgende dag zijn we eerst een wandelsafari gaan doen. We hebben toen van alles gezien. Vogels, een nijlpaard en in de verte de olifanten. In de middag zijn we een bootsafari gaan doen. Echt schitterend. We hebben zoveel gezien. Hele mooi gekleurde vogels, de nijlpaarden van dichtbij, krokodillen en ook de olifanten van heel dichtbij. We konden ze nog net niet aanraken. Echt prachtig om de natuur en de dieren hier te zien. Daar kunnen m’n moeder en ik in ieder geval heel erg van genieten. Op woensdag zijn we met een minibus een autosafari gaan doen. Ook toen hebben we van alles gezien, ondanks de herrie die de minibus maakte. Ook weer vogels, bushbucken, waterbuck, antilopen, everzwijnen en bavianen. Echt van genoten. We zijn op woensdagavond met de nachtbus terug naar Ekwendeni gegaan. De bus was heel erg vol, en heel erg warm. Gelukkig was het halverwege de nacht lekker koel in de bus. En zijn we vroeg in de ochtend veilig aangekomen.

Donderdag zijn we boodschappen in Mzuzu gaan doen. Dat moet ook gewoon gebeuren. Eerst zijn we op de chitenjemarkt gaan rondkijken voor een omslagdoek. Maar natuurlijk de Shoprite kan ook niet missen. En nu was het al wat met al die kerstspullen sinds half oktober, maar nu zitten ook de caissières met een kerst must op hun hoofd. Lekker warm. Ziet er wel erg gezellig uit.

Op vrijdag zouden we weggaan met de palliative care. Drie keer raden. Het was weer eens wachten. Na ongeveer een ruim uur wachten, hebben we besloten het die dag niet door te laten gaan en naar maandag door te schuiven. In de hoop dat het maandag door zou gaan. We zijn die ochtend toen nog wel met Marieke naar een health centre gegaan waar geen stromend water is. Dit voor het project wat in de Burgemeester in Bleskensgraaf loopt. De Burgemeester is een restaurant. In het restaurant verkopen ze water waarvan de opbrengst naar dit health centre gaat, zodat daar stromend water gerealiseerd kan worden. In een health centre doen ze bevallingen, kunnen ze malaria testen, hebben ze medicatie voor malaria, en kan iemand worden opgenomen worden ter observatie totdat de ambulance er is. Dat kan hier namelijk een paar uur duren.

Zaterdag zijn we ’s middags naar m’n watchman geweest. Daar zouden we gaan eten. We hebben daar ong. drie uur zitten wachten op het eten, maar desondanks was het erg gezellig. Hij heeft ons eerst alles bij hem thuis laten zien. Zo ook zijn tomatenvelden, met in totaal 2750 tomatenplanten die die iedere ochtend samen met zijn vrouw water geeft, en ook het varkentje wat hij van zijn salaris heeft gekocht. Daarna hebben we samen met zijn moeder zitten eten. De rest van de familie heeft niet meegegeten, dat is hier uit respect. We kregen nsima, groente (rape: dat is een soort spinazie, tomaten en uien) en local chicken, heel erg lekker. De kip liep ’s morgens waarschijnlijk nog rond. ’s Avonds hadden we het afscheidsfeestje van Aris, hij heeft hier voor een jaar gezeten en is gisteren vertrokken.

Zondag hebben we rustig aan gedaan. Zelf was ik niet zo lekker. Dus heb ik m’n moeder maar met Rabecca (de buurvrouw) naar de kerk gestuurd. Verder hebben we ’s avonds meegeluisterd met Nederland.

Maandag was het dan toch zover. We zouden meegaan met de palliative care. Gelukkig we gingen outreach. Wel anderhalf uur later dan gepland, maar we gingen. Op de planning stond dat we drie patiënten gingen bezoeken. We hebben heel wat gezien en beleeft. Gelukkig ging het met alle drie de patiënten iets beter als de vorige keer. De situaties die we tegenkomen raken je vaak. Zo hebben we ook een patiënt van 36 jaar die slokdarmkanker heeft. Daarnaast heeft ze ook een kindje van negen maanden oud. Twee weken terug zijn we ook bij haar op bezoek geweest en hebben we babypoedermelk gegeven, zodat ze de baby extra konden voeden, en zodat de vrouw meer energie voor zichzelf kan sparen. Nu hoorden we dat de vader geprobeerd had de babypoedermelk te verkopen op de markt voor geld. Daarnaast hoorden we dat de familie waar ze nu woont niet goed voor haar zorgt. Ze woont bij haar schoonfamilie, en de cultuur is hier dat alles tot de man toebehoort. Ze heeft dus zelf niks te zeggen over de kinderen, het huis en alle andere dingen. Gelukkig was de babypoedermelk niet verkocht, maar er was wel veel te weinig gebruikt. We hopen maar dat de situatie daar verbeterd.

Dan was vandaag weer de terugreis voor onze moeders. Ook vandaag weer vroeg op, om op tijd op de airport te staan. We zijn op tijd aangekomen, en hebben toen nog wat gedronken met elkaar. Daarna afscheid genomen en uitgezwaaid. En dan allemaal maar weer terug naar huis. Net voordat we thuis waren kregen we een lekke band. Gelukkig terug en niet op de heenweg. Als goed is zit m’n moeder nu op de airport van Addis Abeba te wachten op het volgende vliegtuig. We kunnen terugkijken op een hele leuke vakantie waarin we veel gezien en beleeft hebben.

Daarnaast is er ook nog ander nieuws. Ik blijf namelijk drie weken langer. Tot 30 januari 2015.

Warme groet vanuit Malawi,

Hans