Alweer bijna twee weken verder na m’n laatste blog en er gebeuren en zijn hier nog steeds dingen waar je je over kan verbazen.

Maar eerst zal ik wat over de verbouwing van de palliative care room vertellen. Het gaat gestaag verder. Je moet ze hier soms flink achter de broek aan zitten om iets voor elkaar te krijgen. De verbouwing gebeurd door de ‘builders’ van het ziekenhuis. Zij worden ook door het ziekenhuis betaald, dit is namelijk hun werk. Je moet ze soms alleen op weg helpen om ze het werk te laten zien. Het is in de afgelopen twee weken niet heel veel gebeurd. De hoofdbuilder was namelijk ziek. En dan weet niemand natuurlijk wat voor werk dat hij moet gaan doen. Hierdoor heeft het een week stil gelegen. Na iedere dag vragen of de hoofdbuilder weer beter was ben ik afgelopen woensdag zelf maar van alles gaan regelen. Zo bleek er na hier en daar wat navragen nog geen verf te zijn, terwijl er gezegd was dat ze dit al wel hadden en morgen zouden beginnen (inmiddels is dat al meer als een week terug). Toen uiteindelijk bleek het geld voor de verf ook nog niet te zijn gegeven door het accountantskantoor. Dus maar weer na de volgende persoon toe om te vragen of die een aanvraag voor het geld van de verf kan schrijven. Zo gezegd zo gedaan. ’s Middags was degene die de aanvraag voor het geld had ingediend naar Mzuzu toe, ik dacht mooi die is geld of verf halen. Toen ik haar de volgende dag ’s morgens ging opzoeken bleek ze geen geld en geen verf gehaald te hebben. Het was voor iets anders, maar de aanvraag was al wel op het accountantskantoor. Gelukkig, dat scheelt alvast weer een dag. De hoofdbuilder was ook weer beter dus na even overlegt te hebben wanneer hij nou echt dacht te beginnen zei hij: ‘vandaag kunnen we beginnen, we gebruiken de verf die we eigenlijk voor het laboratorium zouden gaan gebruiken. En dan als we het geld hebben kopen we weer nieuwe verf voor het laboratorium’. Dit is een van de Malawiaanse logica’s. Maar ja, al lang blij dat ze gelijk weer verder gingen was al leuk genoeg. Ik ben maar met hem mee gelopen naar de room om te vertellen en te laten zien wat er allemaal nog gedaan moest worden, direct belde hij de mensen op die dat konden doen, en voordat ik vertrok was waren ze al aan de slag gegaan.

Zo loop ik dus vaak aan het begin van de dag op zoek naar alle mensen om ze aan het werk te zetten en ben daar vaak een anderhalf uur mee bezig. Als het lukt loop ik tussendoor altijd even langs om te kijken of ze al vorderen met het werk, maar ook om ze wat veren in de broek te steken, dit zodat ze door blijven werken. Na op donderdag hard gewerkt te hebben hoopte ik dat ze op vrijdag door zouden gaan om dan te gaan verven. Ze hadden donderdag namelijk al het voorbereidend werk gedaan. Na de ochtendoverdracht van de nachtdienst was ik gaan kijken, maar er was nog niemand te zien. Nadat we teruggekomen waren van onze wekelijkse rit met de palliatieve zorg was er nog niemand aan het werk. Na het nagevraagd te hebben bleken dat de hoofdbuilder voor een vergadering naar Mzuzu was. Dit was op zich het probleem nog niet zo erg, maar de verf stond achter slot en grendel en hij had de sleutel. Echt weer iets Malawiaans, dat zou ons in Nederland niet zijn overkomen. Nou hoop ik maandag dat we er allemaal weer met frisse moet tegenaan kunnen.

Het project wordt vanuit de giften die ik van jullie heb ontvangen volledig gesponsord. Hierdoor is het mogelijk geworden om deze ruimte te verbouwen, en hierdoor beter de patiënten te ontvangen. Maar ook in het buitengebied meer mensen te kunnen bereiken en pijnmedicatie te verstrekken als dat nodig is.

Op vrijdag gaan we met de palliatieve zorg altijd weg om onze wekelijkse rit te maken naar de patiënten toe. Iedere week hebben we weer andere patiënten. De ene patiënt bezoeken we één keer in de twee weken de andere weer één keer in de 2 maanden. Gisteren was ik naar de alleen naar de eerste patiënt toe. Daarna heb ik mijn collega’s opgepikt bij het ziekenhuis. Als ik alleen op pad ga dan vertaald de chauffeur. Zo moest er ook worden uitgelegd hoe iemand incontinentie-inleggers moest gebruiken. Dit wordt helemaal uitgebeeld met handen en voeten door de chauffeur, erg leuk om te zien hoe creatief ze kunnen zijn om dit soort dingen uit te leggen. Nadat we de collega’s hadden opgepikt bij het ziekenhuis gingen we door naar de tweede patiënt. Daar aangekomen stapte we uit. Toen we bij de voordeur stonden zeiden ze dat de patiënt niet thuis was, maar naar de markt. Dan maar door naar de volgende patiënt. Maar terug bij de auto bleek de chauffeur weg. Was ook even naar de markt toeJ. We waren nog geen twee minuten uit de auto geweest. Dus de zuster (Agnes) ging hem maar zoeken. Sta je dan bij de auto te wachten met z’n tweeën, patiënt weg, chauffeur weg en de zuster weg. Na tien minuten wachten en veel plezier om de situatie kwamen de chauffeur en de Agnes weer terug. We konden dus weer verder naar de volgende patiënt.

Gelukkig ben je in het ziekenhuis niet afhankelijk van een chauffeur om naar de volgende patiënt te gaan. In het ziekenhuis zelf zijn de mannenafdeling en de privé-afdeling de twee rustigste afdelingen. Op de mannenafdeling liggen er vaak vijf of meer mannen. De privé-afdeling soms maar één, dit omdat er weinig mensen zijn die meer willen betalen voor een ziekenhuisopname, en de meeste mensen kunnen het niet betalen. De kinder- en vrouwenafdeling zijn afdelingen waar het drukker is. Hier liggen vaak tien of meer patiënten. Op de kraamafdeling is het het drukst. Hier worden dagelijks tussen drie tot acht kinderen geboren. Na de geboorte blijven ze vaak nog een aantal dagen. Ook liggen hier de vrouwen die complicaties hebben tijdens de zwangerschap. Meestal liggen er rond de dertig tot veertig vrouwen op deze afdeling. Dan is er ook nog de polikliniek/huisartsenpost. Hier is het vaak in de ochtend druk en ’s middags vaak rustig. Er worden in de ochtend ongeveer vijftig tot honderd mensen gezien en behandeld. In de middag zijn er vaak maar ongeveer tien patiënten. Het gaat vaak om kleine bloedonderzoeken, zoals malariatesten. Of het opnieuw verbinden van een wond. Je kunt dus op de meeste afdelingen wel wat doen. Het is bij de ene wat rustiger dan bij de andere, maar de patiënten die er vaak liggen zijn over het algemeen vaak een stuk zieker dan in Nederland, doordat ze lang wachten om naar het ziekenhuis toe te gaan om maar geld uit te kunnen sparen, of omdat ze er geen geld voor hebben en eerst moeten verdienen.

Dan hebben we ook nog dingen waar ze hier niet vroeg genoeg mee kunnen beginnen. In Nederland hebben jullie alle winkels vol met taaitaai, kruidnoten, pepernoten en chocoladeletters. Hier hebben we alles al liggen voor kerst. In de Shoprite, de grote supermarkt waar (bijna) alles te halen valt, is al sinds half oktober van alles te halen voor kerst, van kerstbomen tot kerstkransjes. Je betaald er hier dan soms de hoofdprijs voor, maar het is tenslotte bijna kerst. Eerst gaan we hier toch maar Sinterklaas vieren, en daarna zien we wel wanneer kerst komt.

Al met al hebben we hier soms best gekke dingen die we beleven. Het levert soms wel hilarische momenten op waar we als blanken veel plezier om hebben.

De groeten vanuit Malawi.