Na m’n vorige blog is er alweer heel wat gebeurd en beleefd. Zo heb ik de verschillende afdelingen van het ziekenhuis gezien en ben ik ook naar het buitengebied geweest met de mobile clinic en de palliatieve zorg. Dit is echt leuk om te doen. Je ziet hierbij ook de mooiste plekken van Malawi. Met de mobile clinic over zandwegen naar de eindbestemming toe. Flink hobbelen over al de wegen voor je er bent. En als je er bent staan er heel veel vrouwen met kinderen te wachten totdat ze worden geholpen door de medewerkers van het ziekenhuis bij het wegen van de kinderen en het vaccineren. Maar ook zwangere vrouwen die worden gescreend en bij de 8^e maand naar het ziekenhuis worden gestuurd.

Ook ben ik mee geweest met de palliatieve zorg. Het is na een vergadering weer een beetje nieuw leven ingeblazen. Dat heb je hier wel een in Malawi, het verstoft een beetje, er wordt wat minder naar omgekeken, en langzaam aan wordt het bijna niet of niet meer gedaan. Nu zit er weer een beetje leven in de brouwerij. Ze krijgen een nieuw kantoor waar ze spreekuur kunnen gaan houden. Het oude was namelijk veel te klein en weer meer als opslagplaats gebruikt. Hier ga ik hun bij helpen. Hoe we het kantoor het beste kunnen indelen, maar ook het ontwikkelen van materiaal wat ze kunnen gebruiken bij het bezoeken van patiënten en het daarna her-bezoeken. Maar ook protocollen voor de pijnbestrijding binnen de palliatieve zorg. De dag dat ik met hen op pad geweest ben was erg leuk om te beleven. We hebben 3 patiënten bezocht die alle 3 weer iets anders hadden en waarvan er 2 nieuw waren aangemeld. Ze hebben een heel gesprek met de mensen en hun familie over de ziekte en over de sociale situatie. Aan het einde van het bezoek doen ze ook bidden met de patiënt. Heel bijzonder om dat hier mee te maken. Het is hier heel normaal om dat te doen. Zouden we in Nederland zeker niet zomaar doen. Je zou ook vreemd aangekeken worden als je het zou doen.

Toen was het bijna weekend aangebroken, het was vrijdag 19 september. Ik ging samen met nog 3 andere Nederlanders op safari in Vwasa. Echt super mooi om mee te beleven. We gingen om half een 1 ’s middags weg. Het is ong. een ruim uur rijden als je normaal doorrijdt, maar we gingen met een Malawiaanse auto. Dat gaat niet zo snel en je hoort van alles rommelen onder de auto, dat je denkt wat zou dat nou weer zijn. Ook moet je onderweg een stuk of 4 keer stoppen om water in de koelmotor bij te vullen omdat deze kapot is. Al met al waren we er 4 uur. We hebben toen nog een drive safari gedaan en zagen heel veel nijlpaarden, antilopen, bushbucken en een hoop tse tse vliegen. Je moet daar erg mee oppassen, ze kunnen namelijk een slaapziekte bij zich hebben. We hebben ook de zonsondergang gezien, wat erg mooi is. We reden in het donker terug naar het huisje waar we gingen slapen. En vonden het wat jammer dat we geen olifanten hadden gezien. Tot er plots een voor de auto stond. Gauw alle lichten uit en iedereen muisstil, er bleek namelijk een kudde het pad over te steken waar we overheen reden. We konden geen foto’s maken want het was te donker en een flits gebruiken is geen slim idee al heb je een olifant voor de auto staan.

De volgende dag zouden we om kwart voor 6 een klein ontbijt doen om daarna op wandelsafari met een gids te gaan. Deze was een klein half uurtje te laat, wat hier erg normaal is. We zouden een safari hebben van ong. 2 uur. We zagen alleen antilopen en bushbucken waren we een half uur verder en toen hoorden we een geweer schieten. Helaas we moesten terug. Als we de stroper tegenkwamen moest de ranger achter hem aan en stonden wij daar alleen. En als er dan olifanten kwamen, die we erg graag wilden zien. Was dat te gevaarlijk voor ons. Terug bij de hut hebben we eerst goed ontbeten om daarna maar met de auto een safari te gaan doen. We hebben een goede 2 uur rond gereden en zagen van alles behalve de olifanten. Uiteindelijk zagen we ook de ranger terugkomen met de stroper, hij had een bushbuck geschoten, waarschijnlijk om er geld aan te verdienen voor eten voor zijn familie. Ook vroegen we of er nog een kans was dat we de olifanten nog konden zien vandaag. ze zeiden waarschijnlijk pas om 3 uur in de middag dat ze dan naar het meer kwamen om te drinken. We wilden om 2 uur weg gaan om voor het donker weer terug in Ekwendeni te zijn. We zaten rond 12 uur bij de hut waar we geslapen hadden gezellig met elkaar te kletsen toen een van ons die bij een ander hutje zat riep: ’’daar de olifanten’’. Wij dachten dat is een grapje en konden ze niet zien door de bosjes die ervoor zaten. Maar we zagen dat 2 andere mensen die bij weer een ander hutje zaten met een verrekijker zaten te kijken en zaten te wijzen. Dus toch maar even voorbij het bosje gegaan en toen zagen we een hele kudde olifanten die kwamen drinken bij het meer. De ranger zei dat ze waarschijnlijk langs het meer naar de andere kant zouden lopen en dus langs de huisjes zouden komen. Nadat de olifanten ongeveer een kwartier gedronken hadden rende er een paar terug het bos in waarna de rest volgde. We weten niet waarom, maar we hebben ze even gezien. Later die middag gingen we terug. Dit was natuurlijk ook weer iedere keer stoppen om de koelmotor bij te vullen. En we zijn net weer teruggekomen in Ekwendeni. Het benzinepeil stond onder het rood, maar ja het is zonde om te veel benzine te tanken in je auto. Beter iets te weinig dan iets te veel. Met de hele safari beleef je echt Malawi.

Deze week Heb ik een dag bij de OPD (Out Patient Department) gewerkt. Dit lijkt een beetje op de polikliniek en huisartsenpost. Patiënten komen hier met hun gezondheidsproblemen om er medicijnen voor te krijgen, of hun wond te laten verbinden. Ook doen ze hier malaria en bloed testen. Erg leuk om te doen. Je bent in de ochtend constant bezig en in de middag heb je soms geen patiënten en soms een stuk of 5, dus eigenlijk heel weinig.

Verder zou ik ook nog met de thuiszorg meegaan. Maar het was HIV-testweek en daar hadden ze het erg druk mee. Hierdoor gingen ze uiteindelijk helemaal niet weg. Dus ik hoop dat ik binnenkort wel met hun mee kan. We gaan het zien. Dat is ook echt Malawi, de ochtend dat je zou gaan wordt er gezegd er is niemand die gaat vandaag, helaas, misschien een volgende keer.

Ik hoop vandaag foto’s op de blog te zetten, maar ik heb het pas ook al geprobeerd en het lukt niet met het uploaden. Internet laat hier niet alles toe. Ik blijf het proberen en jullie zien het vanzelf.

Groeten,

Hans